Jednym z
kluczowych toposów w dyskursie Akademii Badań Erotycznych (Academy for Erotic
Enquiry) — awangardowej instytucji sportretowanej w filmie Stereo Davida
Cronenberga — jest Oversoul (D. Cronenberg, Stereo, w: idem, Collected Screenplays 1, London 2002, s.
7).
Krytyka
Fantazmatyczna (KF) stawia w tym kontekście następujące pytania: czy analogonem
Oversoul mogłoby być Overflesh? Nad-duszy odpowiadałoby
Nad-ciało? Czy w ich stosunkach miałaby szansę zaistnieć dialektyka? Odpowiedź
twierdzącą na ostatnie z tych pytań podpowiada już sama struktura omawianych
pojęć. Prefiks over–, kluczowy w słowach Oversoul i Overflesh,
otwiera horyzont, w którym można wyczuć dialektyczny potencjał, a ściślej —
eliptyczną obecność pojęcia „przezwyciężenia” (overcome — „pokonać”, „przezwyciężyć”,
„opanować”).
W jaki sposób
Oversoul, psychosomatyczne jestestwo zbiorowe, przezwyciężałoby
jestestwa indywidualne? Emancypacyjnie? Represyjnie? Twórczo? Destrukcyjnie?
Rozwojowo? Spastycznie? (Cronenberg zastanawia się nad innym problemem: pyta o
to, jak jednostka mogłaby zdominować Nad-duszę, zapanować nad nią [ibid.].)
Analogicznie: w jaki sposób Overflesh przezwyciężałoby ciała
jednostkowe? Wreszcie: na czym polegałaby dialektyczność relacji na linii Oversoul—Overflesh?
Jak, w jakich kierunkach przebiegałaby dynamika dialektycznych zniesień?
Powyższe kwestie KF sygnalizuje w odniesieniu do stosunku między jednostką a
instytucją. Czym powinno być instytucjonalne Nad-ciało? Jaka dusza powinna je
ożywiać? Jak wyglądałoby dialektyczne sprzężenie zwrotne między ciałem/duszą
jednostki a ciałem/duszą instytucji? Jak w tym układzie przebiegałyby wzajemne
negacje i przezwyciężenia?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz