TEZA I: Figury retoryczne w istotny sposób kształtują otaczającą nas rzeczywistość.
PYTANIE I (wynikające z Tezy I): Jaka retoryka dominuje w realiach późnej nowoczesności, kształtując ją w najbardziej paradygmatyczny sposób?
PYTANIE I (wynikające z Tezy I): Jaka retoryka dominuje w realiach późnej nowoczesności, kształtując ją w najbardziej paradygmatyczny sposób?
ODPOWIEDŹ: Retoryka Spektaklu, która formatuje późno-nowoczesny świat przy pomocy takich pojęć jak „gra”, „aktor”, „wydarzenie”. Retoryka Spektaklu eksploatuje, spłaszcza, banalizuje pojęcia „gry”, „aktora”, „wydarzenia”, narzucając im podwykonawcze (nietwórcze) „role” w strukturze przemysłu „scenicznego”. Przemysł ten – genetycznie związany z przemysłem kulturalnym (być może stanowiący jego bardziej zaawansowaną fazę) – jest strukturą pojemniejszą niż przemysł kulturalny, a zarazem mocniej niż ten ostatni ingerującą w tkankę społecznego oraz jednostkowego życia. Przemysł „sceniczny” cechuje się agresywną hiper-pojemnością (scil. zachłannością), ponieważ banalizuje nie tylko kulturę, lecz także Bycie samo w sobie (antropomorfizując je, tzn. redukując do jednego tylko wymiaru, mianowicie: fenomenologicznej „wydarzeniowości”).
TEZA II (wynikająca z Odpowiedzi): Późna nowoczesność powinna obalić retorykę, którą (parafrazując Adorna) określiłbym jako Żargon Sceniczności. Nie chodziłoby przy tym o wyrugowanie pojęć „gry”, „aktora” i „wydarzenia” z topografii późnej nowoczesności (albo z horyzontu jaki powstanie po naszym pożegnaniu z nowoczesnością). Celem byłoby raczej para-heglowskie zniesienie pojęć narzucanych przez hegemoniczną Sceniczność. Istotę postulowanego zniesienia najtrafniej opisuje dyskurs Derridy. W eseju Szyb i piramida czytamy, iż „zniesiony” [aufgehobene] znaczy tyle, co „zluzowany w sensie, w jakim można (…) zostać zwolnionym ze swych funkcji (…) przez kogoś, kto objął sukcesję i nas zluzował”.
PYTANIE II (wynikające z Tezy II): W jaki sposób możemy Retorykę Sceniczności zwolnić z jej aktualnie hegemonicznej funkcji?
PYTANIE III (wynikające z Tezy II): Jakie pojęcia powinny doprowadzić do „zluzowania” pojęć „gry”, „aktora”, „wydarzenia”, i objąć po nich sukcesję?
PYTANIE IV (wynikające z Tezy II): W jakim stopniu retoryka nowej epoki powinna dążyć do „zluzowania” Heideggera? (Odpowiedzialnego za wprowadzenie kluczowego pojęcia, tzn. „wydarzenia”, do żargonu późnej nowoczesności.)
TEZA II (wynikająca z Odpowiedzi): Późna nowoczesność powinna obalić retorykę, którą (parafrazując Adorna) określiłbym jako Żargon Sceniczności. Nie chodziłoby przy tym o wyrugowanie pojęć „gry”, „aktora” i „wydarzenia” z topografii późnej nowoczesności (albo z horyzontu jaki powstanie po naszym pożegnaniu z nowoczesnością). Celem byłoby raczej para-heglowskie zniesienie pojęć narzucanych przez hegemoniczną Sceniczność. Istotę postulowanego zniesienia najtrafniej opisuje dyskurs Derridy. W eseju Szyb i piramida czytamy, iż „zniesiony” [aufgehobene] znaczy tyle, co „zluzowany w sensie, w jakim można (…) zostać zwolnionym ze swych funkcji (…) przez kogoś, kto objął sukcesję i nas zluzował”.
PYTANIE II (wynikające z Tezy II): W jaki sposób możemy Retorykę Sceniczności zwolnić z jej aktualnie hegemonicznej funkcji?
PYTANIE III (wynikające z Tezy II): Jakie pojęcia powinny doprowadzić do „zluzowania” pojęć „gry”, „aktora”, „wydarzenia”, i objąć po nich sukcesję?
PYTANIE IV (wynikające z Tezy II): W jakim stopniu retoryka nowej epoki powinna dążyć do „zluzowania” Heideggera? (Odpowiedzialnego za wprowadzenie kluczowego pojęcia, tzn. „wydarzenia”, do żargonu późnej nowoczesności.)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz